సమీచీనం వచో బ్రహ్మన్
వ్యాసభాగవతం, ద్వితీయస్కంధం, 4వ అధ్యాయంలో 5వ శ్లోకం యిలా ఉంది:
“సమీచీనం వచో బ్రహ్మన్
సర్వజ్ఞస్య తవానఘ! |
తమో విశీర్యతే మహ్యం
హరేః కథయతః కథామ్ “||
“పావనస్వరూపుడవైన ఓ మహాను భావా! నీ మాట సత్యమైనది. సర్వజ్ఞుడవైన నీవు చెప్పెడి శ్రీహరియొక్క కథ నా అవిద్యని పటాపంౘలు చేస్తోంది“.
ఈ శ్లోకంలో మనకి కావలసిన “సమీచీనం వచః” అనే ప్రయోగం ఉంది. మాట బాగుంది, ౘక్కగా ఉంది, యోగ్యంగా/ఉచితరీతిలో/తగినవిధంగా/సందర్భోచితంగా ఉంది అని ఇక్కడ చెప్పాలి.
శ్రీధరీయంలో సమీచీనం అనే మాటకి ప్రత్యేకంగా ఏమీ వివరణ లేదు. వీరరాఘవీయంలో రాజు(పరీక్షిత్తు) (శ్రీశుకులవారిని) “అభినందతి—సమీచీనమితి” అనివుంది. అంటే “బాగుందని అభినందించేడు” అని అర్థం.
విజయధ్వజీయంలో కూడా “శుకవచనం స్తౌతి సమీచీనమ్ ఇతి“అని వుంది. “శ్రీశుకుల మాటని (రాజు) ఔచిత్యస్ఫూర్తితో భాసిల్లుతోంది అని స్తుతించేడు” అని దీని భావం.
సుధీసుధాకారుడు “సమీచీనం యుక్తం” అని వివరించేడు. ఈ వివరం విద్వద్విదూషకుడైన మన శ్రీరామ్ కి సరిపోతుంది. మిగిలినది అతడు అల్లుకు పోగలడు.
